My Trust
Donderdag ochtend, Delta marine verschijnt in het schermpje van mijn telefoon. Of ik morgen wat te doen heb? Nou nee, niets bijzonders…. Een leuk klusje, morgen naar sardinie vliegen als stuurman op een jachtje. Lijkt je dat… JAAAA dat lijkt mij wel wat!
Mooi, morgen als stuurman enneh, rigboots zijn niet gepast, beetje representative kleding is ook gewenst. Na mijn impulsieve antwoord begonnen de Puntjes die mij anders zo gewoon leken (rigboots, overall en vooral géén nette kleding) al een kleine hoofdpijn op te wekken. Bootschoenen?? Dat dacht ik dus niet….
Vrijdag ochtend de eerste trein naar schiphol in een voor “jan de zeeman” betaalbaar designer label en na een voorspoedige vlucht op de taxi gestapt naar Porto Cervo. Eenmaal om de kade aangekomen, moest ik toch voor de zekerheid navragen of ik wel goed afgeleverd was. Ik kreeg even de zenuwen bij het missen van de voor mij zeer vertrouwde gele huisman kranen, een in vale overall gestoken wachtsman en witte helmpjes. Daar lag 45 meter glimmend blauw en wit, opgepoetst RVS all over, 4 deks met her en der een jacuzzi met haar bevallige kont tegen de wal tussen nog 5 van dit soort schuitjes. Vriendelijk doch dringend werd mij verzocht vóór het betreden van de gangway mijn schoenen uit te trekken. Na een laatste angstige blik aan de taxi chauffeur, die me na een vriendelijke lach toch ècht achterliet in deze bizarre wereld aan boord gestapt op blote voeten (helemaal voor niets nette jachtwaardige schoenen gekocht) en door de hotelmanager naar mijn hut gebracht. Aangezien dit schip normaal niet vaart, was ik dus extra ingevlogen om als stuurman te fungeren voor de 20 uur durende oversteek naar Toulon. Er was dus geen stuurmanshut aanwezig, waardoor ik in een gastensuite werd gesitueerd. De rondleiding kon beginnen. Nadat mijn mond zich van verbazing weer gesloten had van mijn eigen hut ik noem glazen deuren in de natte cel als eerste, begon ik met de hotelmanager aan de grande voyage. Bijzonder genoeg vond de manager het nodig mij op de hoogte te stellen dat ze aan boord spraken van een galley/kombuis en niet van een keuken. En kamer noemden ze hut. Messroom was ook belangrijk om te weten want kantine zouden de buitenlandse kamermeisjes niet begrijpen. Altijd handig, die info.
De kapitein is aan boord van een jacht niet belangrijk. Althans dat vond de hotelmanager, en hem ontmoette ik dan ook als laatste, eindelijk naar de brug…. daar schudde ik de hand van een beblaarde, vroegtijdig gepensioneerd loods uit rotterdam. Ha een HT lotgenoot! Even voelde ik me thuis met een “normaal”persoon…. monsterboekje afgegeven en tijd om een en ander te bespreken. Nadat de kapitein èchte koffie had gestolen uit de gastenlounge (de bemanning is officieel verdoemd tot nescafé) kwamen de overeenkomsten naar voren. Ook hij was net ingevlogen vanuit NL beiden net de HT race geroeid en allebij in de stemming om een biertje op het terras te drinken, aangezien de volgende dag om 1300 de lijntjes los zouden gaan. (trossen kennen ze daar ook al niet). Dat was bij nadere inspectie van het dorp een heel dom idee. Eenmaal een wandeling langs de rich and famous een geschikt terrasje gevonden waar enkel chrystal werd geschonken de conclusie getrokken dat wij niet echt op ons plek waren daar, en na een waterig tapje bij een achteraf snackbarretje te hebben genuttigd terug aan boord gegaan immers morgen een hoop techniek uit te dokteren op de brug!
Tandjes gepoetst en klaar om tussen de prijzige lakens te duiken. Maar mijn hut zou niet bijzonder genoeg zijn als ik geen half uur durende zoektocht had hoeven houden…. KNOPJES!! En niet een paar, nee dat is te goedkoop. Zo ging het licht al uit, voordat ik de gordijnen gesloten had. Die gingen dermate zwaar dat ik vermoedde dat dáár ook een knpoje voor zou zijn. Nadat de tv uit het plafond kwam zetten en ik dus kon bevestigen dat dat het verkeerde knopje was, ging de kast open waarachter een kluis te voorschijn kwam. Een paar knopjes later zakten de gordijnen eindelijk naar beneden en kon mijn eerste nacht op een miljoenen jacht beginnen.
Zo, weer een lekker bakkie gestolen en met de kapitein een plan gemaakt voor vertrek. Uiteraard wil je niet dat je iets beschadigd aan je eigen jacht, laat staan die van de buurman. We lagen al hutje mutje op elkaar en het vertrek leek niet zo moeilijk in het begin (pook aan dek en klaar) totdat er een ander tussen moest komen. Groter dan wij in een heel klein gaatje! Tevens had die uitslover een helicopter aan dek, Patser. Nou ja zorg voor de middag. Eerst maar eens onder het console kruipen om de radars en ecdis aan te zetten, want niemand was zo actief geweest om eens een bridge dirctory te typen…. Half uur later, 2 builen en wat gemopper verder kwam er een digitale zeekaart op het scherm. Snel wat papieren kaarten opsnorren en de reis maken. Na een aardige inventarisatie van de apparatuur een bespreking gehouden met de dekslui hoe we veilig uit het nauwe gaatje zouden komen, met een boei voor de lijnen recht voor de kop, 2 ankers uit waarvan 1 winch kapot was en met de hand opgedraad moest worden en de fikse 6 van stuurboord in. Stiekem maakte ik mij niet veel zorgen aangezien elk schip voorzien was van zeker 10 fenders aan beide boorden maar ja, die miljoenen hè….
Alles wonderwel soepeler gegaan da n vooraf verwacht en op naar zee. Een prachtige route tussen de eilanden naar bonifacio strait waar de wind flink op de kop stond, en bleef. Het schip is niet bepaald gewend aan stampen evenals de bemanning. De eerste braakgeluiden klonken al erg snel. Nog 19 uur te gaan….
Wacht moest gelopen worden in de donkere uren, zeeziek of niet. Mijn wachtsvrouw de stewardess Die door haar
zeezieke geliefde de bootsman was gestuurd probeerde de tijd wel te doden met kletsen, maar moest elke 5 minuten onderbreken. De biscuitjes en water die ik voor haar had gehaald, kwamen er meteen weer uit. Zìj was er tenminste! Een vreugdedansje begon toen toulon in zcht kwam, want elke 10 minuten de vraag “hoelang nog?” beantwoorden is zelfs voor mij irritant.
De bootsman en de hotelmanager zijn in charge. Het vreemde verzoek om onze fenders tussen de fenders van de wal te plaatsten, hadden de kapitein en ik dus maar in te willigen, wetend dat de zware rollers de strijd met de luchtkussentjes binnen een half uur gewonnen zouden hebben.
2 dagen later zou ik pas naar huis gaan. Om mijzelf niet geheel als god in frankrijk te voelen, met de kapitein een bridge directory gemaakt, certificaten uitgezocht en wat opgeruimd, schoongemaakt alvorens op een fijn terrasje neer te strijken voor een evaluatie van de bijzondere afgelopen 3 dagen onder het genot van een wel verdiend biertje. Ontzettend veel indrukken opgedaan, aantal keer een flinke frons getrokken want in een miljonairswereldje kan en mag alles, als het maar absurd is. Maar ook alles met een knipoog bekeken en daardoor een ontzettend leuke ervaring gehad en heel wat verhalen rijker!